Praia de Faro

Z naszej pięknej kuchni (akuratnie dzisiaj nieco zabrudzonej po wczorajszej turecko-irańskiej kolacji) codziennie rano w pełnym słońcu oglądamy kawałek Faro, Ria Formosa i ocean.

Chyba nie muszę nikomu mówić, jak bardzo w tych chwilach nie lubię naszego pokoju, znajdującego się dokładnie po drugiej stronie mieszkania, gdzie słońce nie sięga (szczególnie jak się uprzednio popsuło żaluzję na amen i ma się teraz wielki problem). Zatem niebo jest przejrzyste i słońce doskonale mieni się w wodzie. Możemy wypić poranną galao.

Jednak, co by nie było wam tak źle czytając nasze wynurzenia z raju, powiem, że mimo 16 stopni, wiatr nadyma atlantycki i zimno też nam bywa. Co zresztą wiadomo o Faro (li jedynie) choćby z naszych lekcji cywilizacji, to że miasto od samego oceanu oddzielają kilometry dziwnego zjawiska bagiennego zwanego Ria Formosa. Więc niestety to nie wygląda tak wspaniale, że idziemy na piechotę z domu 10 minut do plaży rozkładamy kocyki i opalamy się. Po 10 minutach możemy co najwyżej dotrzeć do doca z luksusowymi bądź nie łódeczkami. Zatem kilka dni temu w ramach niedzielnego łapania słońca postanowiliśmy wsiąść w autobus (jeden z czterech dostępnych w tej 60-tysięcznej mieścinie) i udać się na PRAIA DE FARO. Gdyby nie zahaczanie o wszystkie możliwe przystanki typu lotnisko (tak, tak, mają tu aeroporto!), myślę, że dojechalibyśmy w 15 minut, tymczasem zajęło nam to jakieś pół godziny (que tristeza, tao longe… :p).

Plaża duża, piękna, czysta. Fale oceanu nie jak w Nazaré, ale nie narzekamy. Nos już prawie czerwony!
Pan P. pokazuje nam gdzie pracuje, och jakie szczęście, że ma zniżkę. Bez SANGRIA się nie obejdzie. Wracamy – ile samochodów próbujących dostać się przez most na Ria Formosa, by tylko zobaczyć zachód słońca w to piękne lutowe popołudnie :)